Μετά την κατάληψη

 Μπήκαμε λοιπόν κι εμείς στον κατάλογο των σχολείων που έκαναν κατάληψη.
Ακολουθώντας άραγε τη μόδα που θέλει κάθε Οκτώβρη τα σχολεία κατειλημμένα; Μπορεί και γι αυτό, ίσως όμως η δική μας περίπτωση να ήταν κάπως διαφορετική.

 Τα αιτήματα των μαθητών και των μαθητριών μας, που τα εξέθεσαν με παρρησία οι εκπρόσωποί τους στο Σχολικό Συμβούλιο δεν ήταν όπως τα συνηθισμένα αμήχανα κείμενα γεμάτα γενικότητες που διαβάζουμε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Κάθε άλλο. Ήταν αιτήματα παιδιών μη προνομιούχων που διεκδικούν το αυτονόητο: ισότητα ευκαιριών. Αντιγράφω ενδεικτικά:

"Έλλειψη υπολογιστών με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πρόσβαση σε πρόσθετες πληροφορίες."

"Λόγω του ότι παλιά το σχολείο μας ήταν φυλακή, δεν υπάρχει ατμόσφαιρα σχολικού περιβάλλοντος γι αυτό και απαιτούμε να βαφτεί το σχολείο (εσωτερικά και εξωτερικά), να δημιουργηθούν γήπεδα και να προστεθεί πράσινο στον προαύλιο χώρο."

Και ακριβώς επειδή αγωνίζονταν για πραγματικά προβλήματα, σταμάτησαν την κατάληψη, όχι όμως και τον αγώνα τους. Αυτόν αποφάσισαν να τον συνεχίσουν μέχρι να βρεθούν λύσεις. Αποφάσισαν ακόμη να δραστηριοποιηθούν με την ευρηματικότητα και την φαντασία τους στην εξεύρεση αυτών των λύσεων μαζί με τους γονείς και τους καθηγητές τους. Η διαμαρτυρία είναι ένας τρόπος να τραβήξεις την προσοχή των αρμοδίων στα προβλήματα, δεν τα λύνει όμως από μόνη της. "Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή."