ένα ποίημα για τον Βαγγέλη. Περί ενδοσχολικής βίας ΙΙΙ

Με έναν κατακλυστικό και απόλυτα συγκινητικό τρόπο εξακολουθούν να έρχονται τα κείμενα από τα παιδιά μου. Κείμενα που καταγράφουν τον αντίκτυπο του δράματος του Βαγγέλη στην ψυχή τους. Το σχόλιό τους στην σκληρότητα και την βία με τρυφερή, ωστόσο, και ευαίσθητη ματιά.
Σήμερα η Ελισάβετ τελειόφοιτη της θεωρητικής μου έδωσε δειλά το δικό της κείμενο. Ένα ποίημα με τίτλο Τα χέρια.

Τα χέρια

Από κάτω μου απλώνεται 

απύθμενη άβυσσος

Παγωμένη κι αφιλόξενη,

μια οσμή αναδίδει:

θειάφι.

Ψηλά ένα φως ζεστό, γλυκό

βλέπω να τρεμοπαίζει:

η σωτηρία.

Κι εγώ αιωρούμαι στο 

μεταξύ.

Δυο χέρια με κρατούν

Αδιαφορία και Μίσος

το όνομά τους.

Προσμένω να με ανεβάσουν

στο φως που μετά βίας αχνοφέγγει

στο στόμιο του βάραθρου.

Αλλά μετέωρος παραμένω

μεταξύ φωτός και σκότους.

Τα δυο χέρια μόνο γνωρίζω

στο βασανιστικό αυτό

μεταξύ.

Το ένα σκληρό και τραχύ

σαν τανάλια με σφίγγει.

Πονάω.

Το άλλο κρύο και απαλό

σαν πάγος

ή σαν τοίχος κρύος 

και κουφός.

Κρυώνω.

Χειροπέδες και τα δύο

αιχμάλωτο με κρατούν

στο μεταξύ.

Βλέπω κι άλλα χέρια να 

απλώνονται προς το μέρος μου,

περιστασιακά και στιγμιαία.

Εύκολο να τα πιάσω

μα φοβάμαι.

Είναι άραγε 

το ζεστό χέρι που αναζητώ

ή μια νέα φυλακή;

Θα με ανεβάσει

ή πιο βαθιά

στην άβυσσο θα με ρίξει;

Πονάω και κρυώνω.

Και ξάφνου,

η ψύχρα της αβύσσου

δροσερό αεράκι θυμίζει

που με αναζωογονεί.

Και οι αναθυμιάσεις

τριαντάφυλλο και κρίνο.

Έλα, μου ψιθυρίζει.

Δεν υπάρχουν χέρια εδώ.

Η λαβή χαλαρώνει

η δική μου ή των χεριών;

Άγνωστο

Και πέφτω

όχι στο χαμό

μα στην ελευθερία

της λήθης

γαλήνιος γλιστρώ.

Ανάσκελα

τα χέρια που απλώνονται

κοιτώ-

δεκάδες τώρα

να μ' αναζητούν.

Δεν τα φτάνω πια.

Τώρα πολύ μακριά

κι ασήμαντα.

Τώρα για μένα

η άβυσσος το σπίτι μου

και γι αυτούς

η δική τους φυλακή.

Ελισάβετ Κ.

    

16 χαϊκού για τον Βαγγέλη

Το χαϊκού είναι μια παραδοσιακή ποιητική φόρμα της Ιαπωνίας, μια στιχουργική μορφή που αποτελείται από 17 συλλαβές, μοιρασμένες σε τρεις στίχους των 5 -7- 5 συλλαβών αντίστοιχα. Πρόκειται για την πιο σύντομη μορφή ποίησης που, λόγω των ορίων της μορφής, υποχρεώνει στην μέγιστη αφαίρεση, οδηγώντας και την έκφραση σε λιτότητα και το νόημα σε συμπύκνωση.

Στην Ελλάδα εισηγητής των χαϊκού θεωρείται ο Γιώργος Σεφέρης (Δεκαέξι Χαϊκού, Τετράδιο Γυμνασμάτων). Ενδεικτικά καταχωρίζεται εδώ το πρώτο:

Άδειες καρέκλες

τ’αγάλματα γύρισαν

στ’άλλο μουσείο.  

Με την αυστηρή ποιητική φόρμα των χαϊκού εκφράστηκαν οι μαθητές του Α3 του λυκείου μας για την ενδοσχολική βία και τις τραγικές συνέπειές της:

Κορίτσι στο δάσος (Vincent Van Gogh 1882)

Ι. Βροχερή μέρα
μια γραμμή στο χέρι
σβήνει τα πάντα.
Νίνα Ν.

ΙΙ. Στους διαδρόμους
ξεχνώντας την ελπίδα
βρίσκει το κλειδί.
Άγγελος Μ.

Σταροχώραφο με κοράκια  (Vincent Van Gogh 1890)

ΙΙΙ. Αγέλη λύκων
η ζωή σου παιδί μου
ντροπή σε όλους.
Φωτεινή Μ.

ΙV. Κρύα η βροχή
ολομόναχος εκεί
χωρίς κανέναν.
Μπενίτα Ν.


V. Στόμα ανοιχτό
και όμως δεν μπορεί να
πει βοήθεια.
Μπενίτα Ν.

Η κραυγή (Edvard Munch 1893)

VI. Ούτε σημάδι
ούτε κραυγή στη φωνή
που ουρλιάζει.
Γλυκερία Π.

VII. Λύκοι κυνηγούν
ελάφι αδύναμο
και το σκοτώνουν.
Ιωάννα Π.

VIII. Σαν περιστέρι
πέταξες στον ουρανό
και ησύχασες.
Ιωάννα Μ.

IX. Φυλακισμένος
ένιωθε στον κόσμο μας
και δραπέτευσε.
Ιωάννα Π.

Evening. Melancholy I. ( Edvard Munch 1896) 

Χ. Η μοναξιά
τον πήρε από τον κόσμο
αυτό τον άδειο.
Δέσποινα Π.

ΧΙ. Διέταξε ο
θεός να έρθει πίσω
ο άγγελός του.
Ιουλία Π.

ΧΙΙ. Ενός ανθρώπου
η άδικη θυσία
θα μας ξυπνήσει.
Λευτέρης Ν.

Η Αθηνά έγραψε ένα μεγαλύτερο ποίημα, πάντα βέβαια με τον τρόπο των χαϊκού:

Το κλέψανε το 

      αθώο το σπουργίτi

      πάει στο καλό

     Φοβήθηκε η 

     πονεμένη σου ψυχή

     παραδόθηκε 

     Κάποιος έκανε

    το Θεό και τη ψυχή 

    σου την επήρε 

     Μόνο μια στιγμή

     χρειάστηκε να σβήσει

    ένα όνειρο.

Αθηνά Μ.

Περισσότερα για τα χαϊκού βλ. http://digitalschool.minedu.gov.gr/

Βλ. επίσης:https://blogystera.wordpress.com/haiku/